27 сентября 2012 после 620 дней заключения из могилевской колонии был освобожден Павел Сыромолотов. Около 18 часов он уже был в Бобруйске, где его встретили родные.
Павел был арестован 17 января 2011 по делу о нападении на здание КГБ в Бобруйске 16 октября 2010 в знак солидарности с арестованными в сентябре 2010 анархистами. В последствии его приговорили к семи годам лишения свободы по ст. 218.3 (умышленное уничтожение собственности в особо крупном размере). Под давлении администрации колонии в июне этого года написал прошение о помиловании на имя президента.
Больше по делу и хронику судов смотрите по тэгу “нападение на КГБ Бобруйска”
Мы поздравляем Павла и его семью со столь замечательным событием. Мы надеемся, что после освобождения Павел останется приверженцем тех идей, сподвигнувших его на акцию солидарности, за которую он попал в тюрьму.
В тюрьмах среди заключенных, которых ЕС и США признали политическими заключенными, остались только те, кто категорически выступают против подписания прошения о помилонии. Среди них пятеро человек, которых непосредственно поддерживает Анархический Черный Крест — Игорь Олиневич, Артем Прокопенко, Николай Дедок, Александр Францкевич и Евгений Васькович.
Журналист «Радио Свобода» взял интервью у Павла, после его освобождения:
— Па-першае, віншуем Вас з вызваленьнем. Распавядзіце, калі ласка, як гэта адбылося.
— 25 верасьня нас зь Сяргеем Каваленкам выклікаў у свой кабінэт «атраднік» (начальнік атраду). Сказаў, сёньня, 25-га, вы паедзеце дадому, зьбірайцеся. Нас завялі ў рэжымны аддзел, абшукалі, сказалі, што ў хуткім часе прыйдзе арыгінал дакумэнту. Але арыгінал паперы ўсё не прыходзіў, і мы ўвесь гэты час чакалі, калі нас адпусьцяць. Каваленку адправілі раней. А мяне 27 верасьня прыкладна а 13-й гадзіне вывелі з зоны, давезьлі да чыгуначнага вакзалу, пачакалі, калі прыйдзе мой цягнік, купілі мне квіток і адправілі. І вось я дома…
— Вы пісалі прашэньне? Калі гэта было?
— Прашэньне пісаў мой адвакат. Гэта было роўна 3 месяцы таму, 25 чэрвеня. 30 чэрвеня папера ўжо пайшла. Відаць, яны вельмі чакалі гэтага прашэньня. І толькі праз 3 месяцы мяне вызвалілі.
— Як з вамі там абыходзіліся? Як наагул вы там пачувалі сябе?
— Цяжка адназначна адказаць… Калі была найменшая магчымасьць да чагосьці дачапіцца, мне адразу прыпісвалі парушэньні. Калі я пісаў нейкія заявы, стараліся цягнуць альбо наагул гэтыя мае заявы губляліся… Карацей, усё ў такім стылі. Я быў «злосным парушальнікам» рэжыму. На мяне «павесілі» 5 парушэньняў рэжыму перад тым, як я напісаў прашэньне.
— Вас прымушалі пісаць прашэньне?
— Яны мне прапаноўвалі пісаць. Але да гэтага я сам вырашыў напісаць прашэньне.
— Я толькі што размаўляла з матулямі Яўгена Васьковіча і Арцёма Пракапенкі. Яны Вас таксама віншуюць, вельмі рады за Вас. Адзінае, сказалі, што Вашы сябры ўсе размовы аб прашэньнях спыняюць, кажуць, што ня будуць пісаць…
— Зразумела…
— Ці даходзілі да Вас лісты ад сяброў, ад іншых вязьняў?
— Ад вязьняў яны ня могуць даходзіць, іх проста не прапусьцяць. Але часьцяком многія лісты не даходзілі.
— Ці даходзілі да вас весткі з волі, ці ведалі вы пра падтрымку, ці адчувалі, што грамадзкасьць, праваабаронцы за вас змагаюцца?
— Тое-сёе даходзіла, але ня ў поўнай меры. Газэты даходзілі не заўсёды. Калі я тэлефанаваў родным, яны мне распавядалі, што адбываецца.
— Не шкадуеце за такую суровую школу жыцьця?
— Не, не шкадую, нават крыху рады, што прайшоў.
— Што самае цяжкае было ў зьняволеньні?
— Самае цяжкае, напэўна, было расстаньне з роднымі. Разлука.
— Ну а што зараз будзеце рабіць? Першыя крокі на волі?
— Мне пакуль цяжка адказаць…